تاریخ آبرسانی در ایران
در ایران زمین که گذشته از باریکه جنوبی دریای مازندران جاهای دیگرش کم آب و یا بی آب بوده آب ارزش زیادی داشته است - لذا ایرانیان در بکار بردن آب حداکثر استفاده را منظور داشته و در جلوگیری از هدر رفتن آن گوشا بودند چنانکه این موضوع در مذهب آنها نیز منعکس گشته و از دید مذهبی نیز به آن احترام می گذاشتند.
در کاوشهای تپه سیالک نزدیک کاشان آثار کانالهای مربوط به شش هزار سال پیش دیده شده که نشان می دهد آبیاری از زمانهای بسیار دور و حتی پیش از آمدن آریاها به ایران مورد توجه ساکنان این سرزمین بوده است .
در زمینه سد سازی و مهار کردن آبهای روان روی زمینی - قدیمی ترین اثری که از ایران باستان بجای مانده است سدهای مشکائی - ولاکوریان در بلوچستان هستند که ساختمان آنها را به حدود 400 سال پیش مربوط می دانند.
پس از این تاریخ سدهای کوچک و بندهای بیشماری بر روی رودخانه ها ی این سرزمین ساخته شدند که با کمک آنها آب از رودخانه ها را به کشتزارها می رسانیدند از این ساختمانها میتوان نه سد را روی رودخانه جراحی و سد رامجرد را روی رودخانه کر نام برد که در دوره هخامنشیان ساخته شدند.
ایرانیان برای برداشت آب از سفره های آبی زیر زمینی دو روش به کار می بردند:
نخست : با کندن چاه و با کمک دلو آبرا بیرون می کشیدند و زمین های کشاورزی را آبیاری می کردند و به این زمینها دولاب می گفتند
دوم : با کندن قنات ( کاریز ) آبرا با حداقل شیب لازم از چاه مادر به روی زمین روان می ساختند.
ایرانیان در قنات سازی به اندازه ای پیشرفت کردند که امروزه قنات سازی سبک ملی آبیاری ایرانیان نامیده میشود
